Daarbij denk je waarschijnlijk meteen aan rescues of honden die onder erbarmelijke omstandigheden leven? Maar dat klopt niet helemaal.

In de afgelopen weken heb ik er een aantal mogen ontmoeten in een healing. Hun mensen zijn zorgzaam, zijn druk bezig om alleen het allerbeste voor hun honden te regelen: begeleiding zoeken, voeding aanpassen, holistisch dierenartsen raadplegen…enz. En toch tref ik dan die eenzaamheid aan in de healings. Hoe zit dat dan?

Dat gaat over in hoeverre de hond wordt gezien voor wie die is. Met alles wat er op en eraan en erbij hoort, juist ook het minder fijne gedrag. In het ene geval werd het gedrag van de hond niet gezien, het ging altijd ‘goooeeeeed hooooorrrrr’ volgens zijn mens. Dus verplaats je even in de hond; de wereld is mega-spannend voor je en je mens kan het niet zien. Dát is eenzaam.

Bij een andere hond hebben we al heel veel gedrag wat echt storend werkte, weer op de rit gekregen in de samenwerking. Maar de hond houdt nog niet echt altijd zijn mond tegen andere honden. En dat wordt in zijn beleving hem aangerekend. Het is lastig, zeker als de mens in ongemakkelijke situaties terecht komt daardoor. Hií is ‘lastig’… en hij kan niet anders dan dit. Patstelling dus.

Dat is voelbaar voor de honden, en die beginnen zich terug te trekken in zichzelf. Met een healing kan ik ze daar wel uit halen, maar als er vervolgens in de omstandigheden niets wijzigt, zijn we niet zinvol bezig.

En dan is het de hoogste tijd om de focus te verleggen van de hond naar de mens om de noodzakelijke, mooie vervolgstappen te kunnen zetten. De stappen waarin de mens naar binnen mag bij zichzelf met de vraag ‘waarom doe ik eigenlijk wat ik doe?’. Om zo stap voor stap met mildheid en zachtheid het hart te openen… en daar alle antwoorden te vinden ipv ze buiten zichzelf te zoeken.

Dat zorgt ervoor dat de mens zowel de hond als ook zichzelf gaat zien . En dat werkt door in alle facetten van het leven. Dus is het een win-win-win-……

Het is een shift in de mindset die enorme vooruitgang gaat opleveren. Een prachtig traject voor hond en mens samen. Je weet wel, verandering, dus geduld, geen quick fix…maar er is geen weg meer terug als je eenmaal gestart bent