De vraag in hoeverre trainen met een hond iets zegt over de gehoorzaamheid van een hond, houdt mij bezig. Al een tijdje…

Best apart voor iemand die de sterren van de hemel heeft getraind met eigen honden, en dat weer vol enthousiasme mocht doorgeven aan cursisten. En toch klopt het niet meer voor mij. Okee, ik heb makkelijk praten, ik heb op dit moment geen ‘werkras’. Maar ook dat is niet voor niets, het was kennelijk tijd voor mij om een andere weg in te slaan. Om te groeien en andere inzichten te ontdekken. En ook die geef ik graag weer door, met net zoveel enthousiasme 😉

Eén van deze inzichten gaat over trainen, wat heel vaak wordt gezien als middel om een hond onder controle te krijgen en te houden. Met behulp van de aangeleerde commando’s is een hond stuurbaar te maken, althans dat is de motivatie erachter. En dus doen we het zo. Sinds jaar en dag ga je met je hond naar een cursus om daar te leren hoe het werkt tussen jou en je hond. Daar stellen we ons geen vragen meer bij, zo ‘heurt’ dat gewoon.

En die ene hond die we allemaal wel kennen, die maling heeft aan zijn baas, die moet gewoon eens een cursus volgen, dan komt het wel goed. Want dat is de basis voor gehoorzaamheid en dus belangrijk bij de opvoeding van iedere hond. 
Ja toch?

Of toch niet?
Mijn eerste hond, een werker pur-sang, liet me al zien dat er meer is..
We hebben met ontzettend veel plezier samen gewerkt in allerlei cursussen: gehoorzaamheid, gehoorzame huishond, behendigheid, UV-examens, reddingshondenwerk. Hij kon echt alles!
En meer….
Want precies op de dag dat we met vlag en wimpel slaagden voor het landelijk G&G2 examen, openbaarde zich thuis een agressie-probleem. Hij liet zich niet meer van de bank sturen en vond sturen sowieso niet voor hem bedoeld. Ipv de twee vingers in zijn neus tijdens trainingen, stak hij thuis een dikke middelvinger op. Dat is al pittig, maar het werd helemaal scary vanwege zoonlief die nog kruipbaby was op dat moment.

Dus….wat zegt trainen over gehoorzaamheid?
Niets, behalve dat trainen het niet is als je wilt dat het klopt tussen jou en je hond.

Is trainen dan helemaal onzin? Nee natuurlijk niet… er valt veel moois te beleven als je kiest voor een verantwoorde hondenschool, maar als noodzaak bij opvoeding heeft het voor mij niet langer waarde. Ik zie in mijn praktijk veel honden die afgeknapt zijn op hondenscholen, die de prikkels vanuit het lessen in groepen niet trekken. Want hoe logisch is een klasje voor een hond? Niet toch? Geen hond die ooit in zijn verdere leven tussen zoveel andere honden zal vertoeven, dus waarom is dat een goed idee? Het bedachte antwoord is dan al gauw dat het goed is voor de socialisatie. Dat zegt ‘men’, dus is het zo…. Maar op wandelingen komt je hond (gelukkig) nooit zoveel andere honden tegelijk tegen om mee om te gaan. En in de les zitten de honden aan de riem; frustratietje want hoe kun je dan nog ‘honds’ omgaan met je soortgenoten? Het samen spelen na of in de les is ook zo’n ‘argument’. Zooooo leuk al die rollebollende pups. ‘Voor wie?’ is mijn vraag. Dat denken wij alleen maar, dat het leuk is. Als we niet zien dat zowel de ‘bully’ als de meer timide soortgenoot bevestigd worden in hun rollen. Ze moeten nog leren hoe ze zich moeten gedragen, dat gaat niet vanzelf goed. Van een volwassene kunnen ze dat leren, niet van een mede-peuter. 

Wat is het dan wel om het te laten kloppen tussen jou en je hond?

Dat ben jij…jij en jouw hart weten precies hoe of wat.
Als je los kunt komen van alle adviezen die meestal gaan over angst en voorkomen van allerlei zaken, zit daar een enorme bron aan wijsheid. Een eigen-wijsheid die jou en je hond de weg wijst die voor jullie werkt. Waar geen starheid of regeltjes en al helemaal geen ‘dominantie’ bestaan, maar juist wel vertrouwen. Vertrouwen in jezelf en vertrouwen in je hond.
Op die laag klopt alles en op die laag werk ik het liefst. En reken maar dat je hond dan goed naar je luistert. En zeker kun je dan commando’s gebruiken, altijd handig maar ook niet meer dan dat. Ze vormen niet langer de basis van je relatie met je hond. Ze helpen je in praktische zin en worden door de hond opgepikt zonder ze te moeten aanleren. Dat is voor mij liefdevol werken vanuit de onderlinge verbinding.

Het is misschien niet altijd even simpel om bij jezelf op die laag terecht te komen…we zijn met z’n allen immers aardig verstrikt geraakt in ons denken, in de behoefte aan controle en de maakbare wereld en meer van dat soort menselijkheden. En daarmee weggedwaald van ons innerlijk weten, van onze onderbuik, ons hart, van … onszelf..

Het goede nieuws is dat je het ook niet alleen hoeft te doen, ik help je met alle plezier op de weg terug naar jezelf… stap voor stap..op jouw tempo.

Dit inzicht gaat dus over hoe we vanuit écht contact met de behoefte in onszelf ook écht contact met de behoefte van onze hond kunnen maken. Heel down to earth…weg uit hoofd, terug naar het hart.

Raakt dit inzicht je en wil je er graag mee aan de slag of er meer over weten?
Je bent van harte welkom!