Het inzicht was er, na afstemming in meditatie op de situatie..

Ik ga een poging doen om het zo oordeelloos mogelijk te verwoorden.
Een aardige uitdaging, want er zit aan dit verhaal voor mij een professionele kant
én een kant als ‘mens van Roos’.

Een dubbelrol dus en ik hoop zo dicht als mogelijk bij de professionele benadering te blijven.

De situatie… Roos heeft een aantal hondenvriendinnen en eentje daarvan woont in dezelfde buurt. We komen elkaar regelmatig tegen op wandelingen op de Brabantse Wal en dan is het gewoon gezellig; altijd enthousiasme van beide kanten in de begroetingen. Daarna gaan ze redelijk hun eigen gangetje, maar ze mogen elkaar, dat is duidelijk.

Een tijd geleden kwamen we elkaar tegen en toen vertelde de mens achter de hondenvriendin, dat de hond maar niet loops werd. We staan allebei redelijk bewust in het leven en waren het er over eens dat dat niet voor niets is, alles heeft immers een reden. Maar er speelde meer, want er was bij het gezin van deze hond een vurige wens haar een keer een nestje te ‘gunnen’. Die twee kwamen niet overeen dus; voor een nestje is een loopsheid immers een vereiste. En idealiter ook afstemming of de hond een nestje wil, althans, dat zou mijn insteek zijn.

Er is gekozen om de loopsheid van deze hond met een homeopatisch middel op te wekken.
Op dat moment zei de professional in mij ‘nou ik bén benieuwd hoe dit gaat lopen!’ Als je je zo richt op wat maakbaar is en daarmee je hond niet ‘ziet’, waar zou dat dan toe leiden? Ik besloot geen oordeel uit te spreken en nieuwsgierig af te wachten naar de ontwikkelingen.

De hond werd inderdaad loops, er volgde een dekking en een zwangerschap. Dat liep vanaf de buitenkant gezien volgens plan.
De professional in mij vroeg zich af hoe dat is voor een foetus om op deze manier verwekt te worden? Hoe gewenst ben je als je moeders lichaam eigenlijk ‘nee’ zegt tegen jou? En wat doet dat met je? Bij de mens vergaat het ongewenste kinderen immers niet zo top…. Echt verschillend kan dat volgens mij niet zijn.
Nieuwsgierig afwachten naar de ontwikkelingen maar weer…

Het nestje werd geboren, de geboorte verliep normaal en er werden 6 pups geboren. Normaal..totdat de moederhond de 2 reutjes zodanig ‘onhandig’ behandelde dat ze het niet overleefden en ‘NEE’ zei tegen de 4 teefjes. NEE als in; ‘ik ga jullie niet verzorgen, ik heb geen idee wat ik met jullie aanmoet, ik wil dit niet!’ Met wat kunst- en vliegwerk is de moederhond zich na een tijdje toch gaan ontfermen over haar kroost.
De professional in mij…… stelde zich wederom nieuwsgierig op…moeders zijn zó belangrijk in ieders leven…wat doet het met de kleintjes als hun moeder ‘nee’ tegen ze zegt?

Aan mij de eer om het nestje pups te testen, de professionals nieuwsgierigheid mocht nu gaan ervaren wat alles met de pups had gedaan. En de professional vond het zorgwekkend! Angstige pups; van zeer ernstig tot redelijk heftig. De onbevangen nieuwe eigenaren stonden te popelen om hun pup te halen na de test… De professional in mij was even in shock! Hoe krijg je dit aan de fokker en de onervaren eigenaren uitgelegd? Dit verhaal bleek niet aan te sluiten bij de vrolijkheid rondom pups die naar hun nieuwe eigenaar gaan…. Het zou vast allemaal wel loslopen, het zijn zulke liefdevolle nieuwe eigenaren allemaal en de pups groeien vast prima op.

______________________________________________________________
IS HET NIET JUIST LIEFDE OM ONDER OGEN TE ZIEN WAT ER IS?
______________________________________________________________

Onder ogen zien wat er is, ik zag het…de fokster diep van binnen ook. Maar de bekende mantel der liefde won het. In mijn ogen is dat geen liefde, noch de moederhond noch de pups zijn ‘gezien’ in hun ‘zijn’. Je kunt honden nog zo liefdevol behandelen, maar als je voorbij gaat aan wat er daadwerkelijk aan de hand is, is dat voor mij geen liefde. Dat is je eigen referentiekader en dat zegt alleen maar iets over jezelf.

Het liefst had ik ze allemaal willen begeleiden maar zo liep het niet. Geografisch niet handig en de hondenschool om de hoek was prima… voor allevier. Ook voor de pups die in de buurt bleven wonen. Het ego van de professional had het er maar zwaar mee. Maar okee, ook een les in loslaten is altijd goed voor een mensch he, dus de professional deed een stap naar achter nadat gezegd was wat gezegd mocht worden.

_________________________________________________
DE PROFESSIONAL EN DE MENS VAN ROOS
_________________________________________________

En hier komt de mens van Roos aan het woord…
Roos is loops geworden en we komen deze hond zoals gebruikelijk tegen op onze wandeling. De begroeting verliep aanvankelijk normaal totdat de hond door kreeg dat Roos loops is. Daar draaide haar gedrag om als een blad aan de boom. Obsessief op Roos rijden was haar antwoord. Het wegdraaien met grom-reacties van Roos (‘halloooow vriendin…kom op zeg!’) deden er niet toe, het rijden moest keer op keer gebeuren. Ze werkte Roos tegen de grond om haar gang te gaan. En dan heb je mij…als mijn honden het niet redden, ben ik er voor ze, dus ik geef een brul. Dat maakte itt eerdere ervaringen geen enkele indruk. Ik heb die hond letterlijk van Roos af moeten plukken om haar te stoppen. Uiteindelijk was Roos door mijn steun zover dat ze flink uitviel, duidelijk helemaal over haar toeren dat dit nodig was. Toen pas stopte het. En dat was het einde van de wandeling. Degene die deze hond uitliet, was met iemand in gesprek en had het niet zo door allemaal. Had ook geen idee waarin me zo druk over maakte..

Ieder ging weer zijn eigen weg en de mens van Roos zag haar hond vanaf dat moment duidelijk niet zichzelf zijn… Teruggetrokken, geen blij-ei meer en midden in haar loopsheid ineens ook nog schijnzwanger. Er klopte iets niet. Maar de mens achter Roos had het nog niet gelijk door hoor. Daar was nog een tweede keer voor nodig. Die volgde een week later; we kwamen elkaar in de wandeling weer tegen en ‘de hond’ rende in volle vaart op Roos af. Het ‘kom vooooor, kom voooooor’ van haar mens negerend. Ze dook in 1 streep op Roos, die grommend onderuit ging; de obsessie om te rijden was zo mogelijk nog erger dan de week ervoor. Eraf plukken was ook nu weer het enige wat hielp..
En Roos…die zakte nog verder in haar dipje, echt depri.

De professional zag een ontwikkeling richting een gevecht en daar zit niemand op te wachten. Maar ook zonder gevecht is dit grensoverschrijdend gedrag en dus zeer onwenselijk. Met de mens van ‘de hond’ ben ik wel in gesprek gegaan, want als je samen in hetzelfde gebied je hond uitlaat vraagt dit om maatregelen; het is noodzakelijk dat dit niet gezien kan worden als ‘ze wil zo graag met Roos spelen’ en ‘he bah wat negatief allemaal zeg’ plus dat er absoluut regie over de hond is. En dat het duidelijk is dat ik voor mijn honden door het vuur ga als de situatie daarom vraagt en dan de professional in mij even heeeeeeeel ver weg parkeer. En dit dus geen derde keer zal gebeuren ….

Maar zoals ik begon met schrijven, het inzicht waar dit plotseling grensoverschrijdende gedrag van ‘de hond’ mee te maken heeft, kwam in afstemming: voor ‘de hond’ is ‘loops’ een beladen onderwerp en de loopsheid van Roos is de trigger die raakt aan de beleving rondom haar eigen
(aanvankelijk niet-) loopsheid en het daarop volgende nestje pups. Dat moet een stevig trauma zijn als je zo reageert op loopsheid bij een andere hond..

____________________________________________________
ER IS NOG VEEL ONT-MOET WERK TE VERRICHTEN
____________________________________________________

De professional en de mens van Roos zien samen de tol van de maakbare wereld bij de moederhond, de pups en nu ook bij Roos. Als een olievlek breidt de schade zich uit.

Waardoor ik me realiseer dat er nog veel Ont-moet werk te verrichten is, sowieso. Want ja, een nestje is schattig maar hoe ver ga je hier in? In mijn praktijk gaat het meer dan vaak over de conceptie, de rol van de moederhond danwel de fokker bij de rugzakjes van de hond. En daar mag echt wel aandacht naar uitgaan, veel meer dan nu het geval is. Moeders en fokkers zijn de basis voor een pup! Ze kunnen maar 1 x een goede start krijgen.

Wat naar mijn idee nodig is, is dat de mens zowel zichzelf als de hond ‘Ont-moet’, dat er een verbinding van ziel tot ziel tot stand komt waardoor er liefde stroomt en de (maakbare) wereld van uit die kant wordt benaderd. Dan ziet alles er al heel anders uit en komen de beslissingen vanuit het hart, en dus kloppen ze altijd! Dan kan de hond gezien worden voor wie hij of zij werkelijk is en welke behoeften er zijn in plaats van dat de mens door zijn of haar eigen referentiekader kijkt naar de hond. Daar zit vaak het probleem; het anders (willen) zien dan hoe het daadwerkelijk is. En dat veroorzaakt bij beide heel veel onnodige stress.

Mijn gratis coach-sessie is hiervoor een mooie opening; daarin wordt dmv een oefening al heel mooi duidelijk waar de aandacht van de mens en de hond naar toe mag gaan, wat er om aandacht vraagt. Of er nou iets speelt of helemaal niet, er zijn altijd wensen en verlangens…van beide kanten. Kom je het ervaren? Echt helemaal vrijblijvend….

Maar ik ga me nu eerst bekommeren om hoe ik Roos uit haar dipje kan krijgen; je zal maar ge-#metoo-t worden door je vriendin.