Dat is zo ongeveer wel een universeel bekend communicatie-signaal geloof ik. Het komt regelmatig voorbij in films en daar is het vertaald of niet, gewoon ook ‘bla bla bla….’.
Communicatie…ik zie het als essentieel onderdeel van een relatie. Met wie dan ook, met mensen of met dieren. En dus ook met onze honden. Als er iets hapert of verstoord is in de communicatie tussen de hond en zijn mens, pak ik dat graag als eerste aan. Want, een individu dat zich niet gehoord voelt, bevindt zich in een serieus ongewenste situatie. Een situatie die leidt tot het ontstaan van irritatie, stress en probleemgedrag.
Ik richt me graag eerst op de hond, of die zich gehoord voelt in wat hij communiceert naar zijn mens. Vaak is dat niet zo, of onvoldoende. Uiteraard zijn er ook mensen die zich niet door hun hond gehoord voelen (‘hij luistert niet’) en ook dat geeft spanningen en narigheid natuurlijk. Maar dat is een ander onderwerp, mij gaat het nu juist om het begrip en het inzicht van de mens in de belevingswereld van de hond. Andersom kun je eenvoudigweg niet verwachten toch? Wij kunnen ons inleven, althans.. de meesten van ons wel. En als dat eenmaal lukt, is de eerste, hele belangrijke stap gezet.
Nou zijn er veel verschillende types mens (en hond). Er zijn mensen die gaan voor het gewenste resultaat als zij ergens tegenaan lopen met hun hond. Ze ervaren bepaald gedrag als lastig en pakken de kortste weg naar hoe ze het dan wel graag willen; resultaatgerichtheid staat op 1.
En dan staat zo ongeveer aan het andere uiterste de mens die graag harmonie met zijn hond wil. Waar het draait om de verbinding en de relatie op zich; relatiegerichtheid staat op 1.
En daartussen in zitten nog veel meer vormen en types van mensen, allemaal vanuit hun eigen zijn handelend in relatie met hun hond. Mensen die bijvoorbeeld gaan voor de interactie met hun hond (sporten) of mensen die het allemaal wat analytischer bekijken.
En/of combinaties hiervan.
Is het een beter dan het ander? En wie oordeelt daar dan over?
Hoewel ik behoor tot de harmonie-mens die geniet van interactie met de hond, (wat de ‘aanvliegroute’ is als je bij mij komt met je hond) besef ik me ook dat andere wegen evenzogoed naar Rome leiden. Het is maar net wat bij je past….
In hondenland borrelt het momenteel langs alle kanten als reactie op recente filmpjes die gaan over een bepaalde methodes en krijg ik natuurlijk ook regelmatig de vraag hoe ik daar dan over denk.
Ik denk…dat je vooral moet doen en uitdragen waar jij je goed bij voelt. En vooral de ander, of het nou een mens of een hond is, behandelen zoals jij zelf behandeld zou willen worden.
Highfive!
Monique van Herpen