Oftewel “NEE!”, en dan bekeken door de ogen van je hond.
Uiteraard..want daar gaat het om in communicatie.

We doen het zo makkelijk, “NEE” tegen onze hond roepen als de hond iets doet of dreigt te doen wat ons absoluut geen goed plan lijkt. Of, een variant daarop “Uh..Uh..Uh!”
Zo deed ik het ook altijd, daarover later meer.

Maar … als we inzoomen op bijvoorbeeld het woord Nee, dan is het technisch gezien niet meer en niet minder dan een ontkennend antwoord op een gesloten vraag. Alleen, wij gebruiken het in dit geval anders.

Als we onze hond met ‘Nee’ willen tegenhouden om iets te doen wat wij niet willen, dan klopt het niet. Want je hond stelde jou immers geen vraag.

Je hond doet namelijk gewoon wat een hond doet en daar kunnen inderdaad dingen bijhoren die voor onze beleving niet okee zijn.

Als je dan ‘NEE!’ roept, komt de láding van het woord absoluut wel bij je hond aan. Je hond voelt daardoor zeker wel dat er iets niet in orde is, en zal stoppen met de ‘misdaad’. Wat dan weer het idee wekt dat ‘het werkt’ om NEE te roepen, want je hond stopt immers?

Weet dan dat je hond stopt vanwege de voelbare intimidatie en niet omdat het woord op zich iets duidelijk maakt. Want …. jammergenoeg ontbreekt er inhoud waar je hond iets mee kan, namelijk; wat dan wèl de bedoeling is.

Zo klein als ze was, leerde ze mij deze belangrijke les.

Ze zette haar vlijmscherpe tandjes in een tafeltje en automatisch schoot ik in de opvoedmodus met ruilen voor iets van haar, iets lekkers. Werkte niet. Plan B: ik riep: ‘Uh..Uh..Uh!’ Want zo deed ik dat met al mijn vorige pups ook, en dat ‘werkte’ altijd.

Maar Roos trok dat niet, de lading was too much voor haar en ze reageerde feller dan fel.

En dat ging net zolang door totdat ik doodmoe van alles, want dit was niet het enige wat ze mij kwam leren, tegen haar zei: ‘dat tafeltje is belangrijk voor mij, ga alsjeblieft iets voor jezelf doen.’

Ik wist niet wat ik meemaakte toen ze daar heel relaxed op reageerde en inderdaad het tafeltje met rust liet. Zo’n moment dat ik ging hopen dat ze nogmaals ‘in de fout’ zou gaan omdat ik haar bevestiging dat wat ik dacht dat er gebeurde ook klopte, zo nodig had.

En dat deed ze, en nog een keer. En telkens kon ik op normale toon aan haar uitleggen wat wel en wat niet de bedoeling was. En werkte ze moeiteloos mee.

Dát is communicatie, dat is respectvol omgaan met elkaar.

Dat voelde zó ontzettend goed om zo met haar te communiceren, dat ik haar nog steeds dankbaar ben voor deze les. Zo kan het ook en het voelt zoveel ‘natuurlijker’ dan op de intimiderende manier.
Dus zo ben ik met haar blijven communiceren.

Geen druk, geen lading, geen intimidatie, maar samenwerking

Nog een voorbeeldje; paardenpoep eten! Bijna alle honden doen dat. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, maar ik kreeg toch altijd wel de kriebels bij het idee dat een paard net ontwormd was en die middelen die daarvan in de ontlasting terecht komen, te sterk kunnen zijn voor honden.

Op een moment totaal los van deze delicatesse, waar de focus van mijn honden kon zijn op wat ik ze vertelde, namelijk thuis in alle rust, heb ik het in mijn eigen woorden uitgelegd. Waarom ik graag wil dat ze dat laten liggen. Geen druk, geen lading, geen intimidatie, maar samenwerking. Dat werkte prima, maar moest wel eens in de zoveel tijd even ‘opgefrist’ worden. No problem.

HOE ZOU HET ZIJN ALS…
jij iets doet wat voor jou heel normaal is, zoals bijvoorbeeld een stukje fruit van de schaal pakken.
En een huisgenoot ziet jou dat doen en roept ineens heel streng: “NEE!” tegen jou.

Iew, dat raakt je. Toch?
Het zorgt voor een soort inkrimpende beweging van binnen. Gewoon omdat zoiets een heel lage energie jouw kant op gooit. Onbedoeld waarschijnlijk en vast ook onbewust. Sterker nog, de roeper had vast het beste met je voor. En wellicht kunnen wij met onze mensenhersens dat wel cognitief verklaren voor onszelf, maar daar aan voorafgaand knalde het wel al even binnen.

En dat binnenknallen, precies dat gebeurt bij onze honden ook. Zeker bij traumies.