Dit zijn zulke mooie en waardevolle momenten waarin er vanuit de hond omhoog mag komen wat er speelt, vanuit de hond gezien.

De mens kan een andere ervaring hebben, want die kijkt naar de 10% van de hond (ijsberg) die boven de waterspiegel uitsteekt.

Wat er uit healingen of meting naar boven komt, gaat over de 90% van de hond (ijsberg) die je zelf als mens niet zomaar kunt waarnemen, met het blote oog.

Dat zit in de energie, of het onbewuste.

En ze liet me het beeld zien van een moederkloek met allemaal kuikentjes onder haar vleugels.

Zo liefdevol, zo beschermend.

Zodra er een kuikentje onder de vleugels uitging, werd het liefdevol maar heel duidelijk door de moeder weer terug in veiligheid gebracht; onder de vleugels.

Daarmee bood ze haar kleintjes optimale bescherming tegen de gevaren in de buitenwereld.

De fase van kuikentje was deze hond (met rugzakje) al voorbij. Maar haar mens nog niet. Die bleef in de moeder-rol zitten.

Met de beste intenties uiteraard.

Maar vanuit de hond was er oprecht en heel duidelijk de wens om zichzelf te mogen worden. Los van de mens, met meer afstand, minder symbiose.

Op eigen pootjes.

Met uiteraard wel sturing daar waar nodig, maar niet langer als slachtoffer, of omdat ze gered moest worden. Dat houdt namelijk het proces van de hond tegen met de lage trillingsfrequentie.

De hond wil graag van haar mens het vertrouwen voelen dat ze ook zelf over kracht en wijsheid beschikt.

Dat stimuleert haar in haar groei.

Dan kan ze zelf met de uitdagingen van het leven leren dealen.