Een dramadriehoek gaat over de rol van slachtoffer, aanklager en redder binnen een relatie.

De redder neemt het op voor het slachtoffer en daar heeft de redder (vaak onbewust) hele goede redenen voor. Wat de redder zich dan meestal niet realiseert, is dat daarmee de dynamiek tussen slachtoffer en aanklager wordt onderstreept. De energie stagneert, het is wat het is en het kan niet meer stromen.

In het onderbewuste van de redder zit ‘iets’ van herkenning richting de slachtofferrol vanuit eigen nare ervaringen. Van het willen, of zelfs wel bijna móeten beschermen van de ‘underdog’, omdat die pijn in zichzelf nog niet geheeld is.

Laten we eens een lichtje schijnen op de vormen en de switch van de rollen van de hondeneigenaar.

De plaatsen die de eigenaar inneemt in deze driehoek worden duidelijk als zijn hond bijvoorbeeld angstig of heel onzeker is in contact naar andere honden. Dan vindt de eigenaar de meeste andere honden bully’s, moeten de andere eigenaren hun honden eens beter opvoeden/bij zich houden/hondentaal leren/enz enz. Want zijn eigen hond doet immers geen vlieg kwaad, die is juist een kei in kalmerende signalen afgeven enz enz.

Dit gaat over de aanklager (eigenaar) die het slachtoffer (zijn hond) in bescherming neemt. Die goedbedoeld met koekjes aan de slag gaat om problemen tussen zijn hond en de hondenwereld er rondomheen in goede banen te leiden. Waarmee hij zichzelf en zijn hond het gevoel geeft dat de eigenaar een redder is. En daarmee zet hij onbewust de hond in de slachtofferrol vast (en voor de rest van zijn leven op koekjesdieet ;))
Helaas helaas, de vraag is namelijk, of je je hond daadwerkelijk helpt op deze manier. Want iedere wandeling is het meerdere keren ‘raak’. De stress loopt op, krijgt geen kans om te zakken met alle nare gevolgen voor de gezondheid en het welzijn van de hond. Plus de hond wordt telkens bevestigd in zijn slachtofferrol en zijn afhankelijkheid van zijn redder.

Op zich werk ik ook graag met voer, op voorwaarde dat het de hond helpt om nieuwe keuzes te leren maken. Click-to-Calm is bijvoorbeeld een prachtige methode hiervoor. Maar naar mijn idee missen we the point als voer alleen als afleiding gebruikt wordt. Dan ontnemen we de hond zijn recht op groei.

Daarnaast is het ook nog eens zo dat slachtoffer en dader onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Zonder de een bestaat de ander niet, anders is er energetisch geen evenwicht. In mijn beleving handelen beide honden overigens vanuit hun wond, maar zetten een andere overlevingstechniek in. Dus… een hond met als overlevingsstrategie een berg kalmerende signalen om zichzelf nog enigszins in te dekken tegen de boze buitenwereld ivm zijn (onbewuste) slachtoffer-stuk, doet een beroep op het (onbewuste) dader-stuk van de hond die hij tegenkomt.

Naast het bij de wortel aanpakken van de wond van waaruit de hond handelt, kijk ik daarom juist ook graag naar de rol van de eigenaar.
Waar heeft die rol mee te maken? Welk antwoord wil er gevonden worden?

Als we ons op deze diepte begeven, stroomt het weer en kan de stap uit de driehoek gezet worden. Dan ontstaat er ruimte genoeg voor ieder om op eigen benen/pootjes te staan.