Maar dan ook echt altijd?

Da’s een lastige he?! Ik kwam vandaag in een situatie terecht, die zoals zo vaak, mij aanzette om te schrijven over de omgang met onze honden. Dit keer over hoe (on)zuiver die soms is…hoe goed bedoeld ook. Toch mooi om ook eens bij jezelf te kijken hoe het ervoor staat?

Ik neem je even mee naar het bos, waar ik aan het eind van de wandeling met Roos mensen met twee honden tegen kwam. Zij begonnen net aan hun wandeling. Roos was al ver door haar energie heen; ze was een spring-in-het-veld tegengekomen en die had haar aardig afgemat. Bovendien was er nergens water om af te koelen, want alles wat ooit water of blubber was, is nu bevroren. Dus laten we zeggen, ze was de rust zelve met haar tong op haar schoenen en haar ontspannen bungelende staart. Nieuwsgierig maar ook niet meer dan dat, totaal niet van plan om interactie met wie of wat dan ook op touw te zetten, sjokte ze met mij mee, deze roedel tegemoet.

Een van de twee honden was een vrolijk jong ding dat het super spannend vond om Roos tegen te komen. Haar volwassen wandelmaatje had even dringende sanitaire bezigheden zeg maar, dus ze moest het zelf opknappen. En daar had ze duidelijk haar eigen idee bij; ze schoot hoog in haar energie met bijbehorende geluiden en bewegingen, voornamelijk achter de benen van haar mens.

Deze mens had dáár weer een geheel eigen idee bij en sprak zijn hondje toe: “Nou kom óp zeg, die hond wil alleen maar spelen hoor!”

Nog afgezien van vraag wie hier nou gelijk had, de hond of haar mens…wat vertelt deze mens zijn hond met deze opmerking? Dat de hond het niet goed heeft ingeschat, want dat een sjokkende reuzenhond in de ‘laatmaar-stand’ betekent dat je wordt uitgenodigd voor spel? Of dat de hond niet voldoet aan de spelen-moet/andere honden zijn leuk-verwachtingen van haar mens?

Er ontstaat in ieder geval ruis in de communicatie en dat is voor niemand een goed plan. Op de korte termijn is er geen man overboord, maar realiseer je dat dit op de langere termijn wel eens anders kan uitpakken. Wat…is namelijk de vraag…neemt deze hond voor indruk mee over de betrouwbaarheid van haar mens als haar ‘begeleider’ die zorgt voor veiligheid en vertrouwen?

In het gunstigste geval trekt ze voortaan haar eigen plan, en laat haar mens gewoon maar een eind kletsen want tja……. En wat denk je? Zou ze dat alleen in soortgelijke situaties doen of zou ze generaliseren en richting ‘ze is dominant’-labeltje opschuiven, met alle gevolgen van dien?

Zonde toch?

Wil je ook vanuit verbinding met je hond omgaan? Je bent van harte welkom!